السلام علی المعذب فی قعر السجون و ظلم المطامیر ذی‌الساق المرضوض بحلق القیود و الجنازه المنادی علیها بذل الاستخفاف...

درود خداوند بر آن امام مظلومی که در عمق زندانها شکنجه می‌شد و پاههای مبارکشان در عمق شکنجه‌ها با حلقه‌های سنگین آهنین بسته شده بود و هنگام شهادت هم مظلومانه جنازه حضرت را روی جسر بغداد گذاشتند.

آنچه پیشوایان الهى را از دیگران ممتاز ساخته، گستره وجودى و جامعیت ارزش هاى  انسانى آنان است. زمانى آنان را در هاله اى از عشق دلدار، و دلى بى  تاب از حُبّ  یار مى بینى که زمزمه هاى روح  نواز آنان طبیعت را میهمان ملکوت و همنواى خلوت انس  ساخته است.

به تعبیر قرآن کریم کوهها و مرغان را به آهنگ « تسبیح و نغمه تنزیه »؛مسخر داوود گردانیدیم. و دیگر بار آنها را مبارزى خستگى  ناپذیر مى یابى که  فریادشان ملتى را حیات و زندگى بخشیده و نامردمى ها را به تحقیر کشانده است و این در حالى است که دستان پُر مهر و عاطفه شان جهانى از شکوفه هاى امید و رحمت را به درماندگان و بیچارگان هدیه مى کند و خود چهار تکبیر بر همه آنچه دنیایى است زده و زاهدانه  ترین زندگى را براى خویش برگزیده اند. کاظم آل محمد (ع) ستاره اى از این منظومه است که درخشش وجودیش انعکاس فضیلت هاى  همه نیک سیرتان تاریخ مى باشد. سجده هاى طولانى و چشمان بارانى اش، از عشقى پایدار و ایمانى عمیق به ساحت قدس ربوبى حکایت مى کند.چنان که در زیارت آن بزرگوار مى خوانیم:

« حلیف السجدة الطویلة و الدموع الغزیره »؛ زندگى اش با سجده هاى  طولانى و چشمان اشکبار همراه بود.

برگرفته شده از وبلاگ رونوشت.